مشکلات پیچیده نیاز به افراد با تجربه و تجزیه و تحلیل دقیق دارند. در نتیجه، شرکت‌ها روی یادگیری و تخصص سرمایه‌گذاری می‌کنند. کاری که قبلاً توسط یک نفر انجام می‌شد، اکنون نیاز به موقعیت‌های خاص و اختصاصی دارد.
به گزارش پایگاه خبری بهره ورنیوز به نقل از وبسایت سازمان بهره وری، گیتا جهانگیری مشاور این سازمان در یادداشتی نوشته است:
بر اساس گزارشات، تا سال 2030 تعداد 50٪ کارکنان آمریکا به صورت آزادکار خواهند بود و برخی ارزیابی‌ها نشان می‌دهد که حدود 80٪ نیروی کار جهان مستقل و آزادکار خواهند بود. شرکت‌های جهان به سمت بکارگیری نیروی کار آزاد به جای استخدام پیش می‌روند. در این راستا به سه سبک سازمان در بکارگیری منابع انسانی اشاره می‌شود:
سازمان سبک چابک
سازمانی است چابک به معنای واقعی با ویژگی‌های با سبک رهبران (رهبر-رهبر) و نه رهبر-پیرو، خود سازماندهی، تغییر شیوه مسئولیت و مالکیت، اعتماد و شفافیت، همکاری، خودگردانی، شبکه‌سازی و تمرکززدایی. در واقع چابکی را می‌توان به صورت همسویی نزدیک سازمان با نیازهای متغیر کاری در جهت کسب مزیت رقابتی تعریف کرد.
در چنین سازمانی، اهداف کارکنان با اهداف سازمان در یک راستا قرار دارد. این دو همراه با یکدیگر در صدد هستند تا به نیازهای متغیر مشتریان پاسخ مناسبی دهند. این مقوله در هر سازمان با هر اندازه و هر هدفی بسیار بااهمیت است.
سازمان سبک رهبر- پیرو
در حقیقت این نوع سازمان را می‌توان چنین تصور کرد که به جای یک نفتکش بزرگ، ناوگانی از قایق‌های کوچک‌تر که یک جهت و ارزش‌های یکسانی را دنبال می‌کنند اما برخی تصمیمات را بر اساس موقعیت متفاوت می‌گیرند. در این شیوه، دست در دست یکدیگر اهداف دنبال می‌شود.
سازمان صرف مدیریتی
در این نوع سازمان (دهه 1970)، رایج‌ترین ابزار مدیریتی هویج و چماق است، زیرا سازمان‌ها معتقد هستند که کارکنان آنها تنبل‌هایی هستند که بدون آن نمی‌توانند کار کنند. سخن اکثر مردم «زندگی من بد است» و نه خوشحال، نه با انگیزه و تنها انگیزه آنها برای انجام کاری، دریافت پاداش است.
مشکلات پیچیده نیاز به افراد با تجربه و تجزیه و تحلیل دقیق دارند. در نتیجه، شرکت‌ها روی یادگیری و تخصص سرمایه‌گذاری می‌کنند. کاری که قبلاً توسط یک نفر انجام می‌شد، اکنون نیاز به موقعیت‌های خاص و اختصاصی دارد. فشار بر افراد برای موفق‌تر، بهتر و باهوش‌تر بودن در راستای تحقق اهداف سازمانی بیشتر است.
اکثر مدیران و کارشناسان در سطحی هستند که معتقد به “من عالی هستم، اما شما نیستید.” بنابراین با کارمندان و همکاران خود با احترام و اعتماد رفتار می‌کنند. کمی رفتار و سبک رهبری “رهبر-پیرو” را دنبال می‌کنند.
جایی که مدیران تصمیم می‌گیرند و افراد زیر آنها فقط کار را انجام می‌دهند و هیچ ابتکاری انتظار نمی‌رود، کارکنان فقط روند را دنبال می‌کنند و آنچه را که دستور داده شده است، انجام می‌دهند.
مطالب مرتبط: