تیم ملی ایران در دیدارهای اخیر خود با وجود برخورداری از کارایی ولیکن اثربخش نبود و برد آن باز هم مدیون نخبه ها و ستاره ها شد و نه بازی تیمی زیبا همراه با خلاقیت های فردی.
به گزارش پایگاه خبری بهره ورنیوز، دکتر حمیدرضا نایبی پژوهشگر حوزه های مدیریت و برنامه ریزی و مشاور پیشین رئیس سازمان ملی بهره وری در یادداشتی درباره تحلیل مسابقه فوتبال ایران و قرقیزستان با نگاه بهره وری اختصاصی نوشته است:
در چارچوب بازی های فوتبال مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ دیروز ۱۵ شهریور ۱۴۰۳ تیم ملی ایران مجموعا ۲۰ شوت به دروازه حریف فرستاد که فقط ۳ تا در چارچوب بوده و ۲ تا متعلق به «امید نورافکن» بود که یکی به تیر دروازه اصابت کرد و دیگری در برگشت توسط مهدی طارمی وارد دروازه حریف شد تا ایران با نتیجه ۱ بر صفر پیروز مسابقه شود.
اما در مقابل ۶ تا از ۷ شوت قرقیزستان توسط دو یا سه بازیکن در چارچوب دروازه ایران بود که به لطف سنگربانی «علیرضا بیرانوند» هیچکدام وارد دروازه نشد! به گفته دیگر اگر دو یا حداکثر سه بازیکن شاخص در تیم ملی ایران نبودند یا نظیر آنها در تیم رقیب بودند به احتمال زیاد قرقیزستان برنده مسابقه شده بود، چون تعداد شوت در چارچوب دروازه بیشتری داشت و تعداد موقعیت در باکس هیجده قدم هر دو تیم هم تقریبا برابر بود، در نظر داشته باشیم که قرقیزستان در رده صدم و ایران بیستم رده بندی جهانی فوتبال قرار دارد و قدمت فوتبال ایران چندین دهه بیشتر از قرقیزستان است.
جای تعجب است که عملکرد تیم ملی ایران در بازی بعدی که با امارات متحده عربی انجام داد از منظر اثربخشی هیچ تفاوت معنی داری پیدا نکرد و ابن بار هم از مجموع ۱۲ شوت به دروازه فقط ۴ تا در چارچوب دروازه بود که یکی از دوت شوت در چارچوب مهدی قائدی وارد دروازه شد تا ایران یک به صفر برنده بازی شود.
این بار تیم رقیب نیز از لحاظ اثر بخشی وضع بهتر از ایران نداشت و برعکس قرقیزستان. در این بازی نسبتا راحت تر متأسفانه بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران ۴ کارت دریافت کردند و تیم حریف حتی یک کارت هم دریافت نکرد که امر رضایت بخشی نیست که این موضوع هم مستقلا نیاز به تفسیر دارد. تیم ملی ایران با وجود برخورداری از کارایی ولیکن اثربخش نبود و برد آن باز هم مدیون نخبه ها و ستاره ها شد و نه بازی تیمی زیبا همراه با خلاقیت های فردی.
از همین نویسنده بخوانید
دانشگاه بهره‌ور؛ شاید وقتی دیگر؟!
نقدی بر کیفیت برنامه های وزیران پیشنهادی در دولت مسعود
نقش فراموش‌شده سازمان برنامه و بودجه در ارتقای بهره‌وری
حکایتی آشنا در سیاست ایران
سؤال: آیا حکایتی که گذشت برای ما ایرانیان آشنا نیست؟
در دولت ها یکی دو وزیر ستاره می شوند و برای دولت آبرو می خرند و مابقی کمتر کاری به هم افزایی دارند .
در محل کار چند کارمند ستاره می شوند و بار اصلی شرکت یا سازمان را به دوش می کشند و بقیه هم بر سر سفره پهن شده می نشینند.
در مجلس چند نماینده شاخص می شوند و به دیگر نمایندگان خط می دهند.
در مدرسه، در خانواده، در تقریبا بسیاری از فعالیت های گروهی می توان برای حکایت فوق مصداق های مشابهی پیدا کرد.
در حالیکه قدمت تاریخ برنامه ریزی در ایران بیش از ۷۰ سال است، آموزش و پرورش بیش از ۱۱۰، وزارت علوم بیش از ۸۰، وزارت فرهنگ بیش از ۸۰، وزارت کار به عنوان متولی روابط کار در ایران بیش از ۷۵ و سازمان اداری و استخدامی کشور به عنوان متولی کارآمد سازی دولت و تعالی فرهنگ سازمانی سازمان های دولتی بیش از ۵۵ سال به عنوان نهادهایی که از آنها انتظار برطرف کردن ریشه های این کژی های رفتاری و فرهنگی می رفت و سازمان ملی بهره وری به عنوان یکی از آخرین نهادهای دولتی که به امید ترویج اصول و رفتارهای بهره وری در ایران تشکیل شد و بیش از ۳۰ سال از تشکیل آن سپری شده است، اما گو آنکه مسائل زیر در ایران سخت پا بر جا است و مردم ایران از آنها رنج می برند:
۱- فقدان اثربخشی در فعالیت ها،
۲- فقدان کارایی فردی و به ویژه در کار گروهی،
۳- درس نیاموختن از گذشته که ملت چند باره هزینه اش را پرداخته و همچنان تا زمان نامعلوم خواهد پرداخت.
و چند پرسش …
۱- نظر شما در این رابطه چیست ؟
۲- علت چیست و چاره کار چیست و علاجش دست کیست ؟
۳- حالا که نسل های جدید در ایران و جهان متفاوت شده است، فناوری های زندگی پیشرفت کرده و الگوی زندگی رو به تحول نشان می دهد، آیا راه حل های میان بر و شتاب بخش برای جبران این نارسایی عمیق فرهنگی وجود دارد؟
مطالب مرتبط: